Dag 11; een dagje om te relaxen

Vandaag de laatste dag van ons verblijf in Kenia. Voor mij een ideaal dagje om te relaxen, maar ook om de verhalen die op papier staan, maar vanwege internetstoringen en beperkte internettijd, alsnog te typen en te uploaden. De tijd hier was erg intens en intensief. Ik heb er van genoten, maar ben ook wel geconfronteerd. Waar andere hun tijd hier maximaal willen benutten en in Nederland nog een extra dagje verlof nemen, wil ik hier alles op een rijtje zetten en niet thuis een dagje van school wegblijven. Ook daar is het gewoon doorgegaan en ik wil graag weer terug naar mijn school. De eerste dag begint namelijk met directeurenberaad en de middag is dan voor mij een dag om bij te kletsen met iedereen op school; leerkrachten en ouders. Woensdag is namelijk Xpect Event en dan schiet het gesprek er allemaal tussendoor en sla ik dat misschien over. Donderdag voelt dan weer bijna gewoon…. Ik besluit alleen dinsdagavond niet naar de training vroegsignalering te gaan.

Raar ook wel om dit te besluiten, omdat ik normaal gesproken altijd erg trouw ben in dit soort zaken. En in vergelijking met hier: een groep van 16 schooldirecteuren is net gestart met hun schoolleidersopleiding en worden gecoacht door Nederlandse coaches. Hun training is gewoon op zaterdag en zondag, waarna een normale werkweek volgt. Deze mensen slapen soms naast hun school en komen alleen in het weekend thuis bij hun gezin. Nu dus 2 weekenden niet. En zij voelen zich bevoorrecht. Daar zouden we in Nederland mee aan moeten komen. Nu levert een studiedag op woensdagmiddag al commentaar op.

Na het ontbijt om 09.00 uur, waar ik nog net het liedje “hello, goodmorning, how are you…” meekrijg, ga ik op verzoek van Ankie die is gaan snorkelen nog een keer naar de markt. Bij haar was weer iets misgegaan, met haar souvenirs, dus of ik even wilde…… ja hor, maar ik heb er eigenlijk geen zin in. Weer die opdringende verkopers van me afslaan. Gelukkig was ik erg duidelijk en heb de verkopers ook erg snel duidelijk gemaakt dat ik hier geen zin in heb, dus kan redelijk gemakkelijk de markt over. Ze proberen het wel, maar met minder intensiteit als de dagen ervoor.

Daarna lekker aan de slag met mijn log, waarna ik vanmiddag, na de lunch, maximaal ga genieten aan het zwembad. Het weer is vandaag goed; geen regen en heerlijk warm.

Zo kijk ik nu terug op een erg geslaagde reis. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit mee mocht maken en ik zou graag volgend jaar weer gaan. Behalve dat ik me hier bezig heb gehouden met de Kenianen heb ik ook veel geleerd. Ik heb geprobeerd veel in de groep op de relatie te gaan zitten. En hoewel ik mezelf en mijn kwaliteiten, maar ook mijn valkuilen meeneem, is dat goed gelukt. Ik hoop dit thuis ook beter in te gaan zetten en niet binnen een paar weken alles weer te zijn vergeten. Dat betekent echter niet dat het sturen op kwaliteit en wat daar mee samen hangt minder wordt. Maar duidelijkheid in wat van mensen verwacht wordt en waar ik op let, samen met de gevoelens die dit bij mensen opwekt, kunnen van mij een betere directeur maken. Wat dat betreft zullen er de komende tijd wel wat gesprekken volgen……

Fijn ook dat ik weer naar mijn gezin kan, want hoewel hier alles goed geregeld was en thuis alles erg goed is gegaan, heb ik ook gemerkt dat ik ook regelmatig aan thuis heb gedacht. Ik heb geprobeerd om via Skype regelmatig contact te hebben met het thuisfront en op de hoogte te blijven over hoe het daar allemaal ging. Het was dan leuk om Renate en Indra te zien; helaas was Quinten steeds al op bed. De alledaagse dingen en hoe dat thuis allemaal gaat, bevalt me prima.  Hierbij dus nog ook zo maar eens een keer, Renate, Quinten en Indra, ik houd van jullie en blij dat wij een gezin vormen. Met alle trubbels het afgelopen jaar en de verhalen in onze nabije omgeving, zijn wij nog steeds bij elkaar. Tot maandag!

Als allerlaatste wil ik iedereen die mijn weblog gelezen heeft bedanken. Want met piekmomenten van 995 lezers op één dag was dat juist mijn motivatie om alles op deze manier op te schrijven en ermee door te gaan.